Życie po wakacjach czyli inauguracja sezonu fundacyjnego z p. Mają Komorowską

5 września rozpoczęliśmy kolejny sezon fundacyjny. Jak zwykle upłynęło trochę czasu zanim moja notka ujrzała światło dzienne. Trochę wstyd. Ale ponieważ już po raz kolejny obiecałbym jakąś poprawę, więc chyba lepiej będzie jeśli tego nie zrobię... tak na wszelki wypadek.

Spotkanie rozpoczęliśmy Mszą św. w Kościele Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny pw. Opieki św. Józefa Oblubieńca Niepokalanej Bogurodzicy Maryi, czyli - potocznie mówiąc - w Kościele ss. Wizytek na Krakowskim Przedmieściu.

Następnie mogliśmy wysłuchać czytanych przez Panią Marię Komorowską wierszy ks. Jana Twardowskiego. 

Jeśli ktoś otarł się o Jego twórczość, to niewątpliwie niejeden z tych wersów pamięta do dnia dzisiejszego. Dla mnie niezapomniany jest chociażby prolog wiersza "Śpieszmy się", którego pierwszą linijkę umieściłem jako motto pod moimi postami na kilku portalach internetowych. 

Zresztą nie jest to jedyny utwór ks. Jana, który utkwił mi w pamięci. 

Ponadto, był to dla mnie także pewien bodziec, dla sięgnięcia na półki mojej biblioteki dla odświeżenia wielu z tych wierszy w swoich wspomnieniach. 

Przywołało to także w mej pamięci odbywające się przed wielu laty VI Targi Wydawnictw Katolickich, na których wykorzystałem możliwość poszerzenia posiadanego zasobu książek, które wydobyły się spod pióra ks. Jana. I do krótkiej rozmowy z Nim.

W kościele znajduje się pomnik-epitafium ks. Twardowskiego w formie klęcznika z wyrytym na nim ostatnim utworem "księdza, który pisał wiersze" napisanym w szpitalu tuż przed śmiercią:

Jezu ufam Tobie

Zamiast śmierci                               

racz z uśmiechem                    przyjąć Panie                            skarbiecmazowiecki.pl                             

pod Twe stopy

życie moje 

jak różaniec

Warszawa, Szpital przy ulicy Banacha

18. I. 2006

Następnie korzystając z zaproszenia Pani Ewy, udaliśmy się nieopodal Stadionu Narodowego do Taverny Patris. Pogoda była dość ciepła, dlatego klimat mogliśmy ocenić przynajmniej na odrobinę zbliżony do greckiego; natomiast nasze żołądki mogły zasmakować potraw tamtejszej kuchni. Muszę powiedzieć, że zarówno walory smakowe jak i ilościowe były unikalne. Jeśli chodzi o ilości, to nawet musiałem pod koniec nieco przystopować. Bo chcąc spróbować wszystkiego, było to nieuniknione.

Na koniec powrócę jeszcze do czytanej przez p. Marię Komorowską poezji ks. Twardowskiego. 

To z czym mogę się zgodzić bez zastrzeżeń, to jest stwierdzenie przez p. Marię faktu, że "są w twórczości ks. Jana takie zdania, o których można by było pisać pracę doktorską. 

Często są to dwie linijki, które mówią wszystko".

Pozwolę sobie zacytować tylko kilka z przytoczonych utworów:

DZIECIŃSTWO WIARY

Moja święta wiaro z klasy 3b

z coraz dalej i bliżej

kiedy w kościele było tak cicho że ciemno

a w domu wciąż to samo więc inaczej

kiedy święty Antoni ostrzyżony i zawsze z grzywką

odnajdywał zagubione klucze

a Matka Boska była lepsza bo przedwojenna

kiedy nie miała pretensji do nikogo nawet zmokła kawka

a miłość była tak czysta że karmiła Boga

wielka i dlatego możliwa

kiedy martwiłem się żeby Pan Jezus nie zachorował

bo by się komunia nie udała

kiedy rysowałem diabła bez rogów – bo samiczka

proszę ciebie moja wiaro malutka

powiedz swojej starszej siostrze – wierze dorosłej

żeby nie tłumaczyła

– dopiero wtedy można naprawdę uwierzyć

kiedy się to wszystko zawali

SPRAWIEDLIWOŚĆ

Gdyby wszyscy mieli po cztery jabłka

gdyby wszyscy byli silni jak konie

gdyby wszyscy byli jednakowo bezbronni w miłości

gdyby każdy miał to samo

nikt nikomu nie byłby potrzebny

Dziękuję Ci że sprawiedliwość Twoja jest nierównością

to co mam i tego czego nie mam

nawet to czego nie mam komu dać

zawsze jest komuś potrzebne

jest noc żeby był dzień

ciemno żeby świeciła gwiazda

jest ostatnie spotkanie i rozłąka pierwsza

modlimy się bo inni się nie modlą

wierzymy bo inni nie wierzą

umieramy za tych co nie chcą umierać

kochamy bo innym serce wychłódło

list przybliża bo inny oddala

nierówni potrzebują siebie

im najłatwiej zrozumieć że każdy jest dla wszystkich

i odczytywać całość

NIE MA CZASU

Nie za bardzo wiadomo jakże to się dzieje

że czas wtedy przychodzi gdy go wcale nie ma

i w sam raz tyle tylko ile go potrzeba

nawet we śnie gdy ciało podobne do duszy

kto ma czasu za dużo wszystko czyni gorzej

jeżeli kochasz czas zawsze odnajdziesz

nie mając nawet ani jednej chwili

na spotkanie list spowiedź na obmycie rany

na smutku w telefonie długie pół minuty

na żal niespokojny i na rozeznanie

że dobrzy są mniej dobrzy a źli trochę lepsi

bo w życiu jest tylko morał niemoralny

WIECZNOŚĆ

Mieczysławowi Milbrandtowi

Wciąż wieczność była z nami

a nam się zdawało

że wszystko jest nietrwałe więc trochę na niby

jak zając niechroniony lub trzmiel na ostróżkach

że ciemno kapie z zegarka jak z rany

że czas zmarnowany stale i za krótki

każdą miłość zamienia na łzy bardzo drobne

że dawni zakochani już się nie całują

bo list najpierw przybliża a potem oddala

dopóki będzie poczta ze skrzynką czerwoną

i panny łzy nieznośne a dobre za nudne

i słów wszystkich za wiele bo brakuje słowa

Wciąż wieczność była z nami

a nam się zdawało

że czas wszystko wymiecie mądry i niechętny

że tylko nie odleci sójka zbyt ostrożna

bo po to żeby cierpieć trzeba być bezbronnym

jak dzieciństwo na wsi z królikiem przy sercu

Patrz – mówiłeś – tak wszystko na oczach się zmienia

jak pasikonik za szybko zielony

więc możemy nie poznać nawet swego domu

połóż chociaż nożyczki na tym samym miejscu

naparstka po mamusi nie oddaj nikomu

i trzymaj fotografię bo Pan Bóg je zdmuchnie

zwłaszcza kiedy podbiał zamyka się na noc

a pszczoła sprawy ważne powiadamia tańcem

i każda chwila już nie teraźniejsza

stale przeszła lub przyszła

ostatnia i pierwsza

Wciąż wieczność była z nami
a nam się zdawało

STARE FOTOGRAFIE

Tylko fotografie nie liczą się z czasem

pokazują babcię jak chudą dziewczynkę

z wiosną na czerwonych gałęziach wikliny

jej piłkę przed pół wieku i wróble jak liście

jej warkoczyk tak wierny jak anioł prywatny

jej skakankę jak prawdę bez łez i pożegnań

biskupa w krótkich majtkach na wysokim płocie

fotografie najchętniej ocalają dziecko

wolą uśmiech niż ostre dogmatyczne niebo

również serce co się dyskretnie spóźniło

pokazują wakacje bezlitosne lato

z psem spotkanie pomiędzy pszenicą i owsem

zwłaszcza gdy życie ucieka jak balon

i ślimak chodzi z domem swym bezdomny

kamień z twarzą królewską który nie skamieniał

przed dworem co się spalił siostry cieknie w pasie

dowcipne choć zegarek im płakał na rękach

wspomnienie szóstej klasy stygnące jak perła

z dyrektorem jak z ssakiem niewinnym pośrodku

umarł nie zmartwychwstał by odejść jak człowiek

staw pożółkły jak topaz i żabę z talentem

kiedy szczygieł z ogrodu przenosi się w pole

nawet trawę co zawsze wykręci się sianem

krajobraz co już przeszedł dawno w geografię

i oczy już za wielkie by stać je na rozpacz

SPOTKANIA

Ktokolwiek nas spotyka od Niego przychodzi

tak dokładnie zwyczajny że nie wiemy o tym

jak osioł co chciał zawyć i nie miał języka

lub chrabąszcz co swej nazwy nie zna po łacinie

będziemy się mijali nie wiadomo po co

spoglądali na siebie i sięgali w ciemność

myśleli o swym sercu że trochę zawadza

jak wciąż ta sama małpa w sensacyjnej klatce

Ktokolwiek nas spotyka od Niego przychodzi

jeśli mniej religijny – bardziej chrześcijański

wspomni coś od niechcenia podpowie adresy

jak śnieg antypaństwowy co wzniosłe pomniki

z wyrazem niewiniątka zamienia w bałwany

niekiedy łzę urodzi ważniejszą od twarzy

co pomiędzy uśmiechem a uśmieszkiem kapie

Ktokolwiek nas spotyka od Niego przychodzi

nagle zniknie – od razu przesadnie daleki

czy byliśmy prawdziwi – sprawdził mimochodem

Na koniec usłyszeliśmy przeczytany przez p. Marię przyniesiony przez jednego z uczestników anonimowy tekst wyryty na tablicy z brązu w Instytucie Rehabilitacyjnym w Nowym Yorku:

Prosiłem...

Prosiłem Boga o danie mi mocy w osiąganiu powodzenia –
– Uczynił mnie słabym abym się nauczył pokornego posłuszeństwa;

Prosiłem o zdrowie dla dokonania wielkich czynów –
– Dał mi kalectwo, abym robił rzeczy lepsze;

Prosiłem Boga o bogactwo, abym mógł być szczęśliwy –
– Dał mi ubóstwo abym był rozumny;

Prosiłem o władzę, żeby mnie ludzie cenili –
– Dał mi niemoc, abym odczuwał potrzebę Boga;

Prosiłem o towarzysza, abym nie żył samotnie –
– Dał mi serce, abym mógł kochać wszystkich braci;

Prosiłem o radość –
– A otrzymałem życie, abym mógł cieszyć się wszystkim;

Niczego nie otrzymałem, o co prosiłem –
– Ale dostałem wszystko to, czego się spodziewałem.

Prawie na przekór sobie; moje modlitwy niesformułowane zostały wysłuchane.
Jestem spośród wszystkich ludzi najhojniej ze wszystkich obdarowany.

I gdy już zdawało się, że na tym się zakończy, usłyszeliśmy w wykonaniu pana organisty jeszcze jeden tekst ks. Jana, który w formie piosenki był wykonywany na mszach dla dzieci przez wiele lat:

DLA CIEBIE ŻYJE KAŻDY KWIAT

Dla Ciebie żyje każdy kwiat

Różowa każda chmurka

/I każda myszka każdy ptak

Biedronka i wiewiórka/ x2

I ja się też przyłączyć chcę

Do Twego wstąpić chóru

/I śpiewać śpiewać całe dnie

Z biedronką myszką chmurką/ x2

Zarówno teksty przeczytane wcześniej przez Panią Komorowską, jak i wykonana na końcu piosenka spotkały się z owacjami braw.

*Przy  odtwarzaniu ww. tekstów posiłkowałem się dwoma zbiorkami ks. Jana Twardowskiego:
Czas bez pożegnań "Świat Książki", Warszawa 2004
Nie przyszedłem pana nawracać "Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej", Warszawa 2000